Είναι οι κακώσεις που δεν επιτρέπουν στον αθλητή να συνεχίσει τον αγώνα.Συμβαίνουν καθημερινά στους αγωνιστικούς χώρους.
-Θλάσεις 2ου βαθμού τετρακεφάλου,οπίσθιου μηριαίου ή των προσαγωγών: Αντιμετωπίζονται με τοποθέτηση ψυχρών επιθεμάτων και ακινητοποίησητου σκέλους για μικρό χρονικό διάστημα(12-24 ώρες)
-Διάστρεμμα ποδοκνημικής ή γόνατος:
Αντιμετωπίζεται με τοποθέτηση ψυχρών επιθεμάτων,ακινητοποίηση της άρθρωσης,χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων και οδηγίες για πρώιμη κινητοποίηση και φυσικοθεραπευτική αγωγή οταν δεν χρειάζεται χειρουργική αποκατάσταση
-Βαρειά θλαστικά τραύματα:
Αντιμετωπίζονται με τοπικό καθαρισμό και πίεση τοπικά με αντισηπτικές γάζες μέχρι να σταματήσει η αιμορραγία.Στη συνέχεια αν έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία προχωράμε σε συρραφή του τραύματος ή δένουμε με επίδεσμο πιεστικά και μεταφέρουμε τον αθλητή στο νοσοκομείο για συρραφή.
-Εξάρθρημα ωμοπλάτης:
Ανάταξη και ακινητοποίηση με τριγωνικό επίδεσμο.Πριν και μετά την ανάταξη κάνουμε νευρολογικό έλεγχο.Οπωσδήποτε ο τραυματίας πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για ακτινογραφικό και κλινικό έλεγχο.Αν η ανάταξη είναι αδύνατη μετα από 2-3 προσπάθειες τότε ακινητοποιούμε την περιοχή πρόχειρα και μεταφέρουμε τον τραυματία στο νοσοκομείο.
-Κατάγματα:
Κλινικά συμπτώματα είναι ο έντονος πόνος,η δυσλειτουργία του μέλους και η παραμόρφωση της περιοχής με έντονο οίδημα συνήθως.Ακινητοποιούμε τη περιοχή με πρόχειρο νάρθηκα,τοποθετούμε ψυχρό επίθεμα,χορηγούμε αναλγητικά και μεταφέρουμε ον τραυματία στο νοσοκομείο.Σε περίπτωση ανοιχτού κατάγματος καλύπτουμε με γάζες και πιεστικό επίδεσμο την πληγή,εφαρμόζουμε αν χρειάζεται πιεστική αιμόσταση κεντρικότερα του κατάγματος,ακινητοποιούμε το μέλος με πρόχειρους νάρθηκες,χορηγούμε αναλγητικά και υγρά και μεταφέρουμετον τραυματία στο νοσοκομείο.
-Τραυματισμός στο αυτί:
Αν αιμορραγεί σκεπτόμαστε για τραύμα στο τύμπανο.Αν τρέχει λευκό ορώδες υγρό και υπάρχει έντονη κεφαλαλγία σκεπτόμαστε κάταγμα κρανίου.Τοποθετούμε τον τραυματία απ'την πλευρά της βλάβης για να διευκολύνουμε την εκροή του υγρού,αποφεύγουμε κάθε άλλη κίνηση και μεταφέρουμε τον ασθενή στο νοσοκομείο.
26 Ιουνίου 2007
17 Μαΐου 2007
Εργομετρικές εξετάσεις
Ο κάθε αθλητής πρέπει να αξιολογείται ιατρικά,εργομετρικά,ψυχοκινητικά,ψυχολογικά,τεχνικά και αγωνιστικά.
Στην εργομετρική εξέταση προσδιορίζονται:
Στην εργομετρική εξέταση προσδιορίζονται:
- Η αερόβια ικανότητα, η οποία εκφράζει την καρδιοαναπνευστική αντοχή και ορίζεται ως η ικανή εκτέλεση ενός μακροχρόνιου σε διάρκεια αλλά υπομέγιστου σε ένταση,έργου κάτω απο ένα επαρκές ενεργειακό ισοζύγιο οξυγόνου μεταξύ πρόσληψης και κατανάλωσής του.
- Η αναερόβια ικανότητα που εκφράζει την ικανότητα εκτέλεσης ενός σύντομου σε διάρκεια, αλλά μέγιστου σε ένταση, έργου κάτω από συνθήκες έλλειψης οξυγόνου.
- Ένα πλήθος άλλων παραμέτρων που εκφράζουν το επίπεδο της αθλητικής προετοιμασίας και ετοιμότητας των αθλητών, όπως ο πνευμονικός αερισμός,ο όγκος οξυγόνου,ο όγκος διοξειδίου του άνθρακα,το αναπνευστικό πηλίκο,η καρδιακή συχνότητα,η ενεργειακή οικονομία και το αναερόβιο κατώφλι.
17 Απριλίου 2007
Πρώτες βοήθειες στους αγωνιστικούς χώρους Νο.1
ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΛΑΦΡΙΑΣ ΜΟΡΦΗΣ
Στα περισσότερα από αυτά ο ίδιος ο αθλητής ζητά να συνεχίσει το παιχνίδι,αλλά πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί!
-Αιματώματα μυικών ιστών:
Στα περισσότερα από αυτά ο ίδιος ο αθλητής ζητά να συνεχίσει το παιχνίδι,αλλά πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί!
-Αιματώματα μυικών ιστών:
- Αιτία το πόδι ή το γόνατο του αντιπάλου ή ακόμη και το έδαφος μετά από πτώση.
- Άμεσα εφαρμόζουμε ψυχρά επιθέματα ή ψυκτικό spray και ο παίχτης συνεχίζει.
- Μετά τον αγώνα αντιλαμβάνονται τον πόνο,το οίδημα και την μείωση της κινητικότητας της τραυματισμένης περιοχής.
- Αντιμετώπιση:Εφαρμογή πάγου μετά τον αγώνα επί 15 λεπτά με συχνότητα ανα δύο ώρες για 48-72 ώρες,ακινητοποίηση για τουλάχιστον 18 ώρες,το τραυματισμένο μέλος τοποθετείται σε ανάρροπη θέση,μετά το πρώτο 24ωρο άμεση κινητοποίηση με ελαφρύ τρέξιμο,μασάζ από ειδικούς θα βοηθήσει αρκετά όπως και η χρήση αντιφλεγμωνωδών αλοιφών μετά το πρώτο 24ωρο.
-Εκδορές:
- Κατά τη διάρκεια του αγώνα κάνουμε ένα μικρό καθαρισμό με φυσιολογικό ορο,οξυζενέ,ιώδιο και αντιβιωτικό spray.
- Στο τέλος του παιχνιδιού πλένουμε με άφθονο νερο και σαπούνι απολυμαίνουμε με ιώδιο και τοποθετούμε βαζελινούχες αποστειρωμένες γάζες.
- Στα μικρά θλαστικά τραύματα τοποθετούμε ειδικές λωρίδες τσιρώτων με τρόπο που να συμπιέζουν τα χείλη του τραύματος και να διευκολύνεται η επούλωση.Πρέπει ακόμη να διαπιστώσουμε αν ο ποδοσφαιριστής είναι καλυμμένος απο το εμβόλιο του τετάνου.
-Κράμπες:
- Έντονη σύσπαση των μυών,αρκετά επώδυνη,που συνήθως εμφανίζεται στους γαστροκνήμιους και/ή στους οπίσθιους μηριαίους.
- Αίτια είναι η μυική κόπωση και οι μεταβολές των ηλεκτρολυτών στο μυικό κύτταρο.
- Για την αντιμετώπισή τους προκαλούμε υπερέκταση-διάταση των μυών που βρίσκονται σε σύσπαση.
-Αιμορραγία από τη μύτη:
- Τοποθετούμε τον τραυματία σε καθιστή θέση και γέρνουμε το κεφάλι προς τα εμπρός.
- Φράζουμε τα δύο ρουθούνια πιέζοντας τα απο την εξωτερική πλευρά απαλά.
- Τοποθετούμε στην ρινική κοιλότητα λίγο βαμβάκι εμποτισμένο με οξυζενέ.
- Βάζουμε πάγο πάνω στην μύτη.
- Εαν η αιμορραγία επιμένει συνοδεύουμε τον τραυματία στο πλησιέστερο κέντρο υγείας
-Τραυματισμός στο μάτι:
- Καθαρίζουμε την οφθαλμική κοιλότητα με άφθονο φυσιολογικό ορό ή νερό για να απομακρύνουμε τα ξένα σώματα που πιθανόν να υπάρχουν.
- Βάζουμε μερικές σταγόνες κολλύριο.
- Εάν ο τραυματισμός είναι βαρύτερος(αιμάτωμα,οίδημα...)κλείνουμε το μάτι με αποστειρωμένη γάζα και συνοδεύουμε τον τραυματία στον οφθαλμίατρο.
-Τραυματισμός στα χείλη:
- Πιέζουμε ελαφρά με γάζα,καθαρίζουμε με νερό και τοποθετούμε ένα παγάκι
- Αν η πληγή είναι μεγάλη και συνεχίζει η αιμορραγία μεταφέρουμε τον τραυματία για συρραφή
-Χύπημα στο κεφάλι:
- Κάνουμε νευρολογική εξέταση και αν δεν διαπιστώσουμε κάποιο σημείο που να υποδεικνύει εγκεφαλική διάσειση μπορεί να συνεχίσει το παιχνίδι.
- Αν έχει τάση προς έμετο,συμπτώματα αμνησίας,πόνο στο κεφάλι που διαρκεί έστω και αν δεν υπάρχει εμφανής τραυματισμός τότε συνοδεύουμε τον τραυματία στο πλησιέστερο κέντρο υγείας.
14 Απριλίου 2007
Τενοντοπάθειες
1.Τραυματισμός του υπερακάνθιου
2.Ασβεστοποιός τενοντοπάθεια
3.Ρήξη δικέφαλου βραχιονίου
4.Αγκώνας των τενιστών
5.Γόνατο των δρομέων - σύνδρομο λαγοκνημιαίας ταινίας
6.Τενοντοπάθεια επιγονατιδιακού - γόνατο των αλτών
7.Τενοντοπάθεια προσαγωγών
8.Τενοντοπάθεια λαγωνοψοίτη
9.Τενοντοπάθεια κοιλιακών
10.Σύνδρομο κνημών
11.Τενοντίτιδα αχίλλειου
12.Τενοντοπάθεια πελματιαίας απονευρώσεως
2.Ασβεστοποιός τενοντοπάθεια
3.Ρήξη δικέφαλου βραχιονίου
4.Αγκώνας των τενιστών
5.Γόνατο των δρομέων - σύνδρομο λαγοκνημιαίας ταινίας
6.Τενοντοπάθεια επιγονατιδιακού - γόνατο των αλτών
7.Τενοντοπάθεια προσαγωγών
8.Τενοντοπάθεια λαγωνοψοίτη
9.Τενοντοπάθεια κοιλιακών
10.Σύνδρομο κνημών
11.Τενοντίτιδα αχίλλειου
12.Τενοντοπάθεια πελματιαίας απονευρώσεως
Συνδεσμικές κακώσεις
1.Κακώσεις της ακρομειοκλειδικής αρθρώσεως
2.Εξάρθρωση του ώμου
3.Συνδεσμικές κακώσεις έσω πλαγίου
4.Συνδεσμικές κακώσεις έξω πλαγίου
5.Κακώσεις πρόσθιων χιαστών
6.Κακώσεις οπίσθιων χιαστών
7.Συνδεσμικές κακώσεις έξω πλαγίου αστραγάλου
8.Συνδεσμικές κακώσεις έσω πλαγίου - δελτοειδούς αστραγάλου
2.Εξάρθρωση του ώμου
3.Συνδεσμικές κακώσεις έσω πλαγίου
4.Συνδεσμικές κακώσεις έξω πλαγίου
5.Κακώσεις πρόσθιων χιαστών
6.Κακώσεις οπίσθιων χιαστών
7.Συνδεσμικές κακώσεις έξω πλαγίου αστραγάλου
8.Συνδεσμικές κακώσεις έσω πλαγίου - δελτοειδούς αστραγάλου
09 Απριλίου 2007
Τραυματισμοί
Οι τραυματισμοί χωρίζονται στις εξής κατηγορίες ανα είδος τραυματισμού:
-Συνδεσμικές κακώσεις
-Τενοντοπάθειες
-Μυϊκές κακώσεις
-Οστικοί τραυματισμοί
-Ορογονοθυλακίτιδες
-Συνδεσμικές κακώσεις
-Τενοντοπάθειες
-Μυϊκές κακώσεις
-Οστικοί τραυματισμοί
-Ορογονοθυλακίτιδες
27 Μαρτίου 2007
Κάταγμα
Είναι η διακοπή της συνοχής ιστού, δηλ. το ράγισμα ή σπάσιμο αυτού σαν επακόλουθο ενός τραυματισμού.
Στην περίπτωση που ο τραυματισμός αφορά την εξωτερική συνοχή του δέρματος (ιστούς-δέρμα) μιλάμε για πληγή, στην περίπτωση του οστού για κάταγμα.
Ταξινόμηση των καταγμάτων.
Από άμεσο τραύμα. Η εξωτερική επίδραση (δύναμη) ή το τραύμα προκαλούν άμεση κάκωση στο σημείο του οστού στο οποίο εφαρμόζονται (π.χ. το άμεσο κτύπημα εναντίον κάποιου εμποδίου).
Από έμμεσο τραύμα. Η εξωτερική επίδραση ή το τραύμα προκαλούν τη βλάβη σε κάποια απόσταση από το σημείο που εφαρμόζονται (π.χ όταν πέφτουμε και στηριζόμαστε στην παλάμη, μπορεί να προκληθεί κάταγμα στο ύψος του αγκώνα) Συμβαίνουν πιο συχνά στο σκι, φτάνει να θυμηθούμε το κλασικό κάταγμα από περιστροφή ή "σπειροειδές σχίσμα" της κνήμης (η γραμμή κατάγματος έχει μια σπειροειδή κατεύθυνση). Σ' αυτή την περίπτωση το σώμα μας περιστρέφεται, το πέλμα από την αντίσταση του εδάφους δεν μπορεί να το ακολουθήσει στην κίνησή του και έτσι, ενώ το κάτω άκρο της κνήμης είναι σταθερό, το άνω υπόκειται σε δυνάμεις και τείνει να περιστραφεί γύρω από αυτή.
Σ' αυτή την περίπτωση έχουμε περιστροφή του οστού και προκαλείται κάταγμα.
Κλειστό (τυφλό). Δεν υπάρχει βλάβη των μαλακών μερών (δέρμα, μυς) που περιβάλλουν το οστό που υπέστη κάταγμα.
Εκτεθειμένο. Συνοδεύεται από βλάβες των μαλακών μερών και υπάρχει επικοινωνία με το εξωτερικό του σώματος. Το οστό είναι ορατό. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για μόλυνση. (Για πρόληψη ή προφύλαξη κάθε εκτεθειμένου κατάγματος, συνιστάται η λήψη αντιβιοτικών, σαν να έχει γίνει μόλυνση).
Απλό κάταγμα. Το οστό σπάει μόνο σε κομμάτια.
Θρυμματισμός (πολλαπλό κάταγμα). Τα κομμάτια είναι πάνω από δύο. Μπορούμε να έχουμε και θρυμματισμό του οστού στην περιοχή του τραύματος.
Πλήρες κάταγμα. Η γραμμή του κατάγματος βλάπτει όλο τον ιστό σε όλο του το πάχος (ολικό σπάσιμο).
Μερικό κάταγμα. Έχουμε ράγισμα του οστού, η κάκωση αφορά ένα μέρος του πάχους του.
Με μετακίνηση. Τα οστά που υπέστησαν κατάγματα μετακινούνται (π.χ. το ένα τμήμα του οστού που υπέστη κάταγμα τοποθετείται πάνω στο άλλο).
Περιπλοκή οστών. Σ' αυτό το είδος του κατάγματος τα τμήματα των οστών περιπλέκονται μεταξύ τους.
Συμπτώματα:
Πόνος πολύ δυνατός, περιορισμένος στη ζώνη του οστού που υπέστη το κάταγμα, δημιουργείται επειδή τα τερματικά νεύρα του πόνου μένουν ακάλυπτα και επειδή παρουσιάζεται αιμάτωμα (συσσώρευση αίματος από τη ζημιά που υπέστησαν οι ιστοί).
Πρήξιμο και εκχύμωση (μελάνιασμα του δέρματος).
Παραμόρφωση. Το μέλος που υπέστη κάταγμα χάνει την κανονική του φόρμα. Τις περισσότερες φορές κονταίνει.
Περιορισμένη κινητικότητα μέχρι απόλυτη ακινησία (π.χ. μια γάμπα που υπέστη κάταγμα δεν μπορεί να στηρίξει το βάρος του σώματος).
Αφύσικες κινήσεις. Είναι δυνατό να έχουμε κινήσεις που είναι αδύνατες σε κανονικές συνθήκες (π.χ. μετά από ένα κάταγμα της γάμπας, με τεντωμένο το άκρο, το πόδι (πέλμα) μπορεί να περιστραφεί γύρω από την κνήμη).
Τρίξιμο. Οι επιφάνειες του κατάγματος όταν κινούνται, τριβόμενες η μια πάνω στην άλλη, παράγουν ένα χαρακτηριστικό θόρυβο ίδιο με εκείνο του τριξίματος. Αυτή η κίνηση πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή μόνο από γιατρό ή από έμπειρο άτομο.
Μερικά από αυτά τα συμπτώματα μπορεί να μην υπάρχουν. Για μια σωστή διάγνωση, αν υπάρχει κάταγμα ή όχι, θα πρέπει να καταφεύγουμε στην ακτινογραφία.
Να μην μετακινήσουμε τον τραυματία πριν ακινητοποιήσουμε το μέλος.
Να μη βγάλουμε τα υποδήματα στην περίπτωση που θα πρέπει να κινήσουμε το μέλος.
Ακινητοποίηση του κατάγματος - πιθανή ανάταξη (μόνο από γιατρό).
Μεταφορά του τραυματία στο νοσοκομείο.
Στην περίπτωση εκτεθειμένου κατάγματος με αιμορραγία: - Να μην αγγίξουμε την πληγή, ούτε να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε στη θέση τους τα οστά που προεξέχουν.
Να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την αιμορραγία.
Να προστατεύσουμε το τραύμα και το οστό που προεξέχει με αποστειρωμένους επιδέσμους.
Μεταφορά του τραυματία στο νοσοκομείο. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε το είδος του σοκ από τα συμπτώματα, γιατί ο τραυματίας κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του.
Στην περίπτωση που ο τραυματισμός αφορά την εξωτερική συνοχή του δέρματος (ιστούς-δέρμα) μιλάμε για πληγή, στην περίπτωση του οστού για κάταγμα.
Ταξινόμηση των καταγμάτων.
Από άμεσο τραύμα. Η εξωτερική επίδραση (δύναμη) ή το τραύμα προκαλούν άμεση κάκωση στο σημείο του οστού στο οποίο εφαρμόζονται (π.χ. το άμεσο κτύπημα εναντίον κάποιου εμποδίου).
Από έμμεσο τραύμα. Η εξωτερική επίδραση ή το τραύμα προκαλούν τη βλάβη σε κάποια απόσταση από το σημείο που εφαρμόζονται (π.χ όταν πέφτουμε και στηριζόμαστε στην παλάμη, μπορεί να προκληθεί κάταγμα στο ύψος του αγκώνα) Συμβαίνουν πιο συχνά στο σκι, φτάνει να θυμηθούμε το κλασικό κάταγμα από περιστροφή ή "σπειροειδές σχίσμα" της κνήμης (η γραμμή κατάγματος έχει μια σπειροειδή κατεύθυνση). Σ' αυτή την περίπτωση το σώμα μας περιστρέφεται, το πέλμα από την αντίσταση του εδάφους δεν μπορεί να το ακολουθήσει στην κίνησή του και έτσι, ενώ το κάτω άκρο της κνήμης είναι σταθερό, το άνω υπόκειται σε δυνάμεις και τείνει να περιστραφεί γύρω από αυτή.
Σ' αυτή την περίπτωση έχουμε περιστροφή του οστού και προκαλείται κάταγμα.
Κλειστό (τυφλό). Δεν υπάρχει βλάβη των μαλακών μερών (δέρμα, μυς) που περιβάλλουν το οστό που υπέστη κάταγμα.
Εκτεθειμένο. Συνοδεύεται από βλάβες των μαλακών μερών και υπάρχει επικοινωνία με το εξωτερικό του σώματος. Το οστό είναι ορατό. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για μόλυνση. (Για πρόληψη ή προφύλαξη κάθε εκτεθειμένου κατάγματος, συνιστάται η λήψη αντιβιοτικών, σαν να έχει γίνει μόλυνση).
Απλό κάταγμα. Το οστό σπάει μόνο σε κομμάτια.
Θρυμματισμός (πολλαπλό κάταγμα). Τα κομμάτια είναι πάνω από δύο. Μπορούμε να έχουμε και θρυμματισμό του οστού στην περιοχή του τραύματος.
Πλήρες κάταγμα. Η γραμμή του κατάγματος βλάπτει όλο τον ιστό σε όλο του το πάχος (ολικό σπάσιμο).
Μερικό κάταγμα. Έχουμε ράγισμα του οστού, η κάκωση αφορά ένα μέρος του πάχους του.
Με μετακίνηση. Τα οστά που υπέστησαν κατάγματα μετακινούνται (π.χ. το ένα τμήμα του οστού που υπέστη κάταγμα τοποθετείται πάνω στο άλλο).
Περιπλοκή οστών. Σ' αυτό το είδος του κατάγματος τα τμήματα των οστών περιπλέκονται μεταξύ τους.
Συμπτώματα:
Πόνος πολύ δυνατός, περιορισμένος στη ζώνη του οστού που υπέστη το κάταγμα, δημιουργείται επειδή τα τερματικά νεύρα του πόνου μένουν ακάλυπτα και επειδή παρουσιάζεται αιμάτωμα (συσσώρευση αίματος από τη ζημιά που υπέστησαν οι ιστοί).
Πρήξιμο και εκχύμωση (μελάνιασμα του δέρματος).
Παραμόρφωση. Το μέλος που υπέστη κάταγμα χάνει την κανονική του φόρμα. Τις περισσότερες φορές κονταίνει.
Περιορισμένη κινητικότητα μέχρι απόλυτη ακινησία (π.χ. μια γάμπα που υπέστη κάταγμα δεν μπορεί να στηρίξει το βάρος του σώματος).
Αφύσικες κινήσεις. Είναι δυνατό να έχουμε κινήσεις που είναι αδύνατες σε κανονικές συνθήκες (π.χ. μετά από ένα κάταγμα της γάμπας, με τεντωμένο το άκρο, το πόδι (πέλμα) μπορεί να περιστραφεί γύρω από την κνήμη).
Τρίξιμο. Οι επιφάνειες του κατάγματος όταν κινούνται, τριβόμενες η μια πάνω στην άλλη, παράγουν ένα χαρακτηριστικό θόρυβο ίδιο με εκείνο του τριξίματος. Αυτή η κίνηση πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή μόνο από γιατρό ή από έμπειρο άτομο.
Μερικά από αυτά τα συμπτώματα μπορεί να μην υπάρχουν. Για μια σωστή διάγνωση, αν υπάρχει κάταγμα ή όχι, θα πρέπει να καταφεύγουμε στην ακτινογραφία.
Να μην μετακινήσουμε τον τραυματία πριν ακινητοποιήσουμε το μέλος.
Να μη βγάλουμε τα υποδήματα στην περίπτωση που θα πρέπει να κινήσουμε το μέλος.
Ακινητοποίηση του κατάγματος - πιθανή ανάταξη (μόνο από γιατρό).
Μεταφορά του τραυματία στο νοσοκομείο.
Στην περίπτωση εκτεθειμένου κατάγματος με αιμορραγία: - Να μην αγγίξουμε την πληγή, ούτε να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε στη θέση τους τα οστά που προεξέχουν.
Να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την αιμορραγία.
Να προστατεύσουμε το τραύμα και το οστό που προεξέχει με αποστειρωμένους επιδέσμους.
Μεταφορά του τραυματία στο νοσοκομείο. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίσουμε το είδος του σοκ από τα συμπτώματα, γιατί ο τραυματίας κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του.
Εξάρθρημα
Είναι η μόνιμη παρεκτόπιση των οστών στο ύψος των αρθρώσεων σαν αποτέλεσμα μιας βίαιης και αφύσικης κίνησης. Στην εξάρθρωση έχουμε πάντα ρήξη του αρθρικού θύλακα και καμιά φορά και των αρθρικών συνδέσμων.
Οι αρθρικές επιφάνειες δεν βρίσκονται σε συνοχή και όταν σταματήσει το εξωτερικό ερέθισμα, δεν είναι σε θέση να επιστρέψουν στην αρχική τους θέση. Τα πιο σοβαρά εξαρθρώματα συμβαίνουν στις μεγαλύτερες αρθρώσεις (ωμοπλάτη ισχίο γόνατο). Είναι πιο συχνά σε άτομα νεαρής ηλικίας και αφορούν τις περισσότερες φορές τα άνω άκρα.
Η σοβαρότητα του εξαρθρώματος εξαρτάται από τις πιθανές επιπλοκές, πράγματι ένα οστό αν φύγει από τη φυσική του θέση, μπορεί να πιέσει αρτηρίες, φλέβες, νεύρα και να έχει σαν συνέπεια μεγάλες κυκλοφοριακές και νευρικές διαταραχές.
Συμπτώματα:
Δυνατός πόνος, που γίνεται πιο έντονος αν προσπαθήσουμε να κινήσουμε την άρθρωση που συνοδεύεται από πρήξιμο και εκχύμωση.
Παραμόρφωση, η άρθρωση παίρνει μη κανονική μορφή (π.χ. στην εξάρθρωση της ωμοπλάτης αυτή δεν είναι πλέον τόσο στρογγυλοποιημένη, αλλά επίπεδη).
Ολική αδυναμία κινήσεως, δεν είναι δυνατή καμιά κίνηση εκούσια ή ακούσια.
Πρώτες Βοήθειες:
Η ακτινογραφία επιβεβαιώνει τη διάγνωση που κάναμε, όπως επίσης ότι δεν υπάρχει ταυτόχρονα και κάταγμα.
Στην περίπτωση εξαρθρώματος, αν δεν έχουμε τα κατάλληλα όργανα, δεν θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε τις αρθρικές επιφάνειες στην κανονική τους θέση, γιατί υπάρχει κίνδυνος να επιδεινωθεί η θλάση ή να προκαλέσουμε ράγισμα ή κάταγμα των οστών.
Στην περίπτωση εξαρθρώματος ενός άνω άκρου, ακινητοποίηση του άκρου και μεταφορά, το ταχύτερο δυνατό, του τραυματία σ' ένα χώρο κατάλληλο για θεραπεία.
Στην περίπτωση εξαρθρώματος κάτω άκρου, εκτός από την ακινητοποίηση του άκρου, είναι αναγκαίο η μεταφορά και η μετακίνηση του τραυματία να γίνει με μεγάλη προσοχή.
Να χρησιμοποιηθεί αν είναι δυνατό ένα φορείο και η μεταφορά του στο νοσοκομείο να γίνει με ασθενοφόρο. Όσον αφορά τη φαρμακευτική θεραπεία είναι η ίδια με αυτή του διαστρέμματος με την προσθήκη παυσίπονου (π.χ. Egicalm φακ. 1000 mg 1 x 3 ή Depon 1 x 4 ή Upsalgin tabl. eff. 1 x 4). Τώρα στις περιπτώσεις που το εξάρθρωμα συνοδεύεται με κάταγμα εκτός απ' τα παραπάνω, μπορούμε να αντικαταστήσουμε τα παυσίπονα με μείζονα αναλγητικά όπως: Medamol tabl. 1 x 4 ή Lonarid tαbl. 1 x 4 ή ακόμα Romidon amp. 1 x 2 ή algaphan amp. 1 x 2. Τα παραπάνω αναλγητικά μπορούν να συνοδευτούν και από το ισχυρό αντιφλεγμονώδες παυσίπονο Clotam 200 mg 1 x 2.
Οι αρθρικές επιφάνειες δεν βρίσκονται σε συνοχή και όταν σταματήσει το εξωτερικό ερέθισμα, δεν είναι σε θέση να επιστρέψουν στην αρχική τους θέση. Τα πιο σοβαρά εξαρθρώματα συμβαίνουν στις μεγαλύτερες αρθρώσεις (ωμοπλάτη ισχίο γόνατο). Είναι πιο συχνά σε άτομα νεαρής ηλικίας και αφορούν τις περισσότερες φορές τα άνω άκρα.
Η σοβαρότητα του εξαρθρώματος εξαρτάται από τις πιθανές επιπλοκές, πράγματι ένα οστό αν φύγει από τη φυσική του θέση, μπορεί να πιέσει αρτηρίες, φλέβες, νεύρα και να έχει σαν συνέπεια μεγάλες κυκλοφοριακές και νευρικές διαταραχές.
Συμπτώματα:
Δυνατός πόνος, που γίνεται πιο έντονος αν προσπαθήσουμε να κινήσουμε την άρθρωση που συνοδεύεται από πρήξιμο και εκχύμωση.
Παραμόρφωση, η άρθρωση παίρνει μη κανονική μορφή (π.χ. στην εξάρθρωση της ωμοπλάτης αυτή δεν είναι πλέον τόσο στρογγυλοποιημένη, αλλά επίπεδη).
Ολική αδυναμία κινήσεως, δεν είναι δυνατή καμιά κίνηση εκούσια ή ακούσια.
Πρώτες Βοήθειες:
Η ακτινογραφία επιβεβαιώνει τη διάγνωση που κάναμε, όπως επίσης ότι δεν υπάρχει ταυτόχρονα και κάταγμα.
Στην περίπτωση εξαρθρώματος, αν δεν έχουμε τα κατάλληλα όργανα, δεν θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε τις αρθρικές επιφάνειες στην κανονική τους θέση, γιατί υπάρχει κίνδυνος να επιδεινωθεί η θλάση ή να προκαλέσουμε ράγισμα ή κάταγμα των οστών.
Στην περίπτωση εξαρθρώματος ενός άνω άκρου, ακινητοποίηση του άκρου και μεταφορά, το ταχύτερο δυνατό, του τραυματία σ' ένα χώρο κατάλληλο για θεραπεία.
Στην περίπτωση εξαρθρώματος κάτω άκρου, εκτός από την ακινητοποίηση του άκρου, είναι αναγκαίο η μεταφορά και η μετακίνηση του τραυματία να γίνει με μεγάλη προσοχή.
Να χρησιμοποιηθεί αν είναι δυνατό ένα φορείο και η μεταφορά του στο νοσοκομείο να γίνει με ασθενοφόρο. Όσον αφορά τη φαρμακευτική θεραπεία είναι η ίδια με αυτή του διαστρέμματος με την προσθήκη παυσίπονου (π.χ. Egicalm φακ. 1000 mg 1 x 3 ή Depon 1 x 4 ή Upsalgin tabl. eff. 1 x 4). Τώρα στις περιπτώσεις που το εξάρθρωμα συνοδεύεται με κάταγμα εκτός απ' τα παραπάνω, μπορούμε να αντικαταστήσουμε τα παυσίπονα με μείζονα αναλγητικά όπως: Medamol tabl. 1 x 4 ή Lonarid tαbl. 1 x 4 ή ακόμα Romidon amp. 1 x 2 ή algaphan amp. 1 x 2. Τα παραπάνω αναλγητικά μπορούν να συνοδευτούν και από το ισχυρό αντιφλεγμονώδες παυσίπονο Clotam 200 mg 1 x 2.
Διάστρεμμα
Είναι το συνηθισμένο στραμπούληγμα και προκαλείται από προσωρινή μετατόπιση των οστών στο σημείο της άρθρωσης (αρθρικές επιφάνειες) με άμεση επαναφορά στην κανονική τους θέση.
Κατά τον τραυματισμό προκαλείται μια προσωρινή μετατόπιση μεταξύ των αρθρικών επιφανειών. Όταν σταματήσει το εξωτερικό ερέθισμα, αυτές ξαναγυρίζουν στη θέση τους. Τα οστά δεν υφίστανται καμιά κάκωση, ενώ ο αρθρικός θύλακας και οι αρθρικοί σύνδεσμοι εξαιτίας των έλξεων και των τάσεων μπορούν να υποστούν κακώσεις μέχρι και θλάση. Ο βαθμός σοβαρότητας του διαστρέμματος μπορεί να υπολογιστεί από το πόσο οι σύνδεσμοι μεταξύ των οστών έχουν μείνει: - ακέραιοι - έχουν υποστεί ρήξη αλλά όχι ολική - έχουν ολική ρήξη.
Ο αστράγαλος (άρθρωση κνήμης - ταρσού), το γόνατο, η ωμοπλάτη, ο καρπός και το μετατάρσιο είναι οι πιο ευπαθείς αρθρώσεις στο διάστρεμμα.
Συμπτώματα:
Πόνος: πολύ δυνατός, τοπικός. Τείνει όμως να ελαττωθεί, οφείλεται στον ανώμαλο νευρικό ερεθισμό των αισθητήριων νευρικών ινών.
Πρήξιμο: οφείλεται στην αύξηση των υγρών στους ιστούς, σαν επακόλουθο του τραύματος. Η βλάβη που μπορεί να υποστεί η άρθρωση δεν είναι ανάλογη με το μέγεθος του πρηξίματος.
Μελάνιασμα του δέρματος: οφείλεται στη ρήξη των αιμοφόρων αγγείων στην περιοχή του τραύματος και στον εμποτισμό των ιστών από αίμα. Λέγεται και εκχύμωση.
Μερική αδυναμία κινήσεως: Οι κινήσεις μπορούν να γίνουν, αλλά περιορίζονται από τον πόνο.
Πρώτες βοήθειες:
Πάντα με πολύ προσοχή και ηρεμία βγάζουμε τα ενδύματα, τραβώντας τα από την πλευρά που δεν έχει υποστεί κάκωση και μετά από την τραυματισμένη.
Βάζουμε κομπρέσες με κρύο νερό ή πάγο (χιόνι στα χειμερινά αθλήματα). Το κρύο νερό από τη μια συστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία και περιορίζει τη ροή του αίματος, από την άλλη επιδρά σαν παυσίπονο και ηρεμιστικό. Για να φέρει αποτελέσματα η θεραπεία του κρύου (κρυοθεραπεία), πρέπει να εφαρμοστεί για ένα χρόνο αρκετά μεγάλο (περίπου 36-48 ώρες). Και το δέσιμο μπορεί να περιορίσει την αιμορραγία.
Να ακινητοποιήσουμε την άρθρωση και να ηρεμίσουμε τον τραυματία. Η ακτινογραφία θα δείξει πιθανές θλάσεις αρθρώσεων και θα διευκολύνει την ιατρική παρακολούθηση. Κυρίως όμως θα αποκλείσει κάποιο πιθανό κάταγμα.
Η κοινή γνώμη πιστεύει ότι το διάστρεμμα γιατρεύεται μόνο του. Στην πραγματικότητα, εάν το τραύμα δεν πείραξε τον αρθρικό θύλακα και τους αρθρικούς συνδέσμους, μπορεί να γιατρευτεί χωρίς ειδικές θεραπείες. Αν αυτές οι δομές έχουν υποστεί μια αλλοίωση, η ίαση που ακολουθεί την απλή ανάρρωση είναι επιφανειακή και μπορούμε να έχουμε υποτροπές, δηλ. επανεμφάνιση του διαστρέμματος και για τραύματα μικρότερης έντασης.
Συνεπώς, δεν θα πρέπει να υποβαθμίζουμε ούτε το πιο μικρό διάστρεμμα, αλλά να το θεραπεύουμε με τον πιο κατάλληλο τρόπο και να δίνουμε στην άρθρωση την πλήρη ακεραιότητα.
Σημείωση: Η λήψη παυσίπονων και τοπικών αναισθητικών (νοβοκαΐνη) περιορίζει τα ερεθίσματα που προκαλούν τη διαστολή των περιφερειακών αγγείων και στη συνέχεια το πρήξιμο και την εκχύμωση. Η λήψη τους χρησιμεύει για να περιοριστούν αυτά τα συμπτώματα και ειδικά ο πόνος, αλλά όχι σαν μέσο για να ξαναρχίσουμε τη δραστηριότητα, αυτό θα μπορούσε να επιφέρει κινδύνους πιο μεγάλους. Η φαρμακευτική θεραπεία, η πιο ενδεδειγμένη τελευταία, συνίσταται σε αντιφλεγμονώδη Voltaren ret. tabl. 100 mg 1 x 1 ή Surgam caps 1 x 3 ή Feldene caps 20 mg. και αντιοιδηματικά Brasan 1 x 4 ή Eze tabl. 1 x 4.
Κατά τον τραυματισμό προκαλείται μια προσωρινή μετατόπιση μεταξύ των αρθρικών επιφανειών. Όταν σταματήσει το εξωτερικό ερέθισμα, αυτές ξαναγυρίζουν στη θέση τους. Τα οστά δεν υφίστανται καμιά κάκωση, ενώ ο αρθρικός θύλακας και οι αρθρικοί σύνδεσμοι εξαιτίας των έλξεων και των τάσεων μπορούν να υποστούν κακώσεις μέχρι και θλάση. Ο βαθμός σοβαρότητας του διαστρέμματος μπορεί να υπολογιστεί από το πόσο οι σύνδεσμοι μεταξύ των οστών έχουν μείνει: - ακέραιοι - έχουν υποστεί ρήξη αλλά όχι ολική - έχουν ολική ρήξη.
Ο αστράγαλος (άρθρωση κνήμης - ταρσού), το γόνατο, η ωμοπλάτη, ο καρπός και το μετατάρσιο είναι οι πιο ευπαθείς αρθρώσεις στο διάστρεμμα.
Συμπτώματα:
Πόνος: πολύ δυνατός, τοπικός. Τείνει όμως να ελαττωθεί, οφείλεται στον ανώμαλο νευρικό ερεθισμό των αισθητήριων νευρικών ινών.
Πρήξιμο: οφείλεται στην αύξηση των υγρών στους ιστούς, σαν επακόλουθο του τραύματος. Η βλάβη που μπορεί να υποστεί η άρθρωση δεν είναι ανάλογη με το μέγεθος του πρηξίματος.
Μελάνιασμα του δέρματος: οφείλεται στη ρήξη των αιμοφόρων αγγείων στην περιοχή του τραύματος και στον εμποτισμό των ιστών από αίμα. Λέγεται και εκχύμωση.
Μερική αδυναμία κινήσεως: Οι κινήσεις μπορούν να γίνουν, αλλά περιορίζονται από τον πόνο.
Πρώτες βοήθειες:
Πάντα με πολύ προσοχή και ηρεμία βγάζουμε τα ενδύματα, τραβώντας τα από την πλευρά που δεν έχει υποστεί κάκωση και μετά από την τραυματισμένη.
Βάζουμε κομπρέσες με κρύο νερό ή πάγο (χιόνι στα χειμερινά αθλήματα). Το κρύο νερό από τη μια συστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία και περιορίζει τη ροή του αίματος, από την άλλη επιδρά σαν παυσίπονο και ηρεμιστικό. Για να φέρει αποτελέσματα η θεραπεία του κρύου (κρυοθεραπεία), πρέπει να εφαρμοστεί για ένα χρόνο αρκετά μεγάλο (περίπου 36-48 ώρες). Και το δέσιμο μπορεί να περιορίσει την αιμορραγία.
Να ακινητοποιήσουμε την άρθρωση και να ηρεμίσουμε τον τραυματία. Η ακτινογραφία θα δείξει πιθανές θλάσεις αρθρώσεων και θα διευκολύνει την ιατρική παρακολούθηση. Κυρίως όμως θα αποκλείσει κάποιο πιθανό κάταγμα.
Η κοινή γνώμη πιστεύει ότι το διάστρεμμα γιατρεύεται μόνο του. Στην πραγματικότητα, εάν το τραύμα δεν πείραξε τον αρθρικό θύλακα και τους αρθρικούς συνδέσμους, μπορεί να γιατρευτεί χωρίς ειδικές θεραπείες. Αν αυτές οι δομές έχουν υποστεί μια αλλοίωση, η ίαση που ακολουθεί την απλή ανάρρωση είναι επιφανειακή και μπορούμε να έχουμε υποτροπές, δηλ. επανεμφάνιση του διαστρέμματος και για τραύματα μικρότερης έντασης.
Συνεπώς, δεν θα πρέπει να υποβαθμίζουμε ούτε το πιο μικρό διάστρεμμα, αλλά να το θεραπεύουμε με τον πιο κατάλληλο τρόπο και να δίνουμε στην άρθρωση την πλήρη ακεραιότητα.
Σημείωση: Η λήψη παυσίπονων και τοπικών αναισθητικών (νοβοκαΐνη) περιορίζει τα ερεθίσματα που προκαλούν τη διαστολή των περιφερειακών αγγείων και στη συνέχεια το πρήξιμο και την εκχύμωση. Η λήψη τους χρησιμεύει για να περιοριστούν αυτά τα συμπτώματα και ειδικά ο πόνος, αλλά όχι σαν μέσο για να ξαναρχίσουμε τη δραστηριότητα, αυτό θα μπορούσε να επιφέρει κινδύνους πιο μεγάλους. Η φαρμακευτική θεραπεία, η πιο ενδεδειγμένη τελευταία, συνίσταται σε αντιφλεγμονώδη Voltaren ret. tabl. 100 mg 1 x 1 ή Surgam caps 1 x 3 ή Feldene caps 20 mg. και αντιοιδηματικά Brasan 1 x 4 ή Eze tabl. 1 x 4.
23 Μαρτίου 2007
Καρδιοαναπνευστική Ανάνηψη (C.P.R.)
1.Ελέγχουμε την περιοχή του ατυχήματος και σιγουρευόμαστε οτι εμείς,το θύμα και όλοι τριγύρω είναι ασφαλείς.
2.Προκαλούμε ερέθισμα και ταρακουνώντας του ελαφριά τους ώμους , τον ρωτάμε αν είναι καλά.
3α.Αν απαντήσει:
-δεν τον μετακινούμε καθόλου απ΄την θέση που τον βρήκαμε προσέχοντας πάντα να μην διατρέχει περαιτέρω κίνδυνο.
-προσπαθούμε να ανακαλύψουμε που έχει χτυπήσει και να καλέσουμε βοήθεια.
-επαναλαμβάνουμε τον έλεγχο τακτικά
3β.Αν δεν απαντήσει:
-φωνάζουμε βοήθεια
-μετακινούμε το θύμα με την πλάτη να βρίσκεται σε επίπεδη και ανελαστική επιφάνεια.
-με το ένα χέρι γέρνουμε το κεφάλι ελαφριά προς τα πίσω και με το άλλο ανασηκώνουμε το πηγούνι του για να ανοίξουμε τους αεραγωγούς.
4.Bλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε,αν το θύμα αναπνέει για τουλάχιστον 10 δευτερόλεπτα.
-βλέπουμε αν κινείτε ο θώρακας
-πλησιάζουμε στο στόμα του θύματος και ακούμε αν υπάρχει αναπνοή
-αισθανόμαστε στο μάγουλό μας αν αναπνέει το θύμα
5α.Αν αναπνέει κανονικά:
-τον τοποθετούμε σε θέση ανάνηψης
-καλούμε το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας
-ελέγχουμε τακτικά αν αναπνέει
5β.Αν δεν υπάρχει αναπνοή:
-στέλνουμε κάποιον να καλέσει βοήθεια ή αν είμαστε μόνοι αφήνουμε το θύμα και καλούμε εμείς βοήθεια.
-επιστρέφουμε και αρχίζουμε μαλάξεις:
+γονατίζουμε δίπλα στο θύμα
+ τοποθετούμε την παλάμη στο στέρνο του θύματος 2 δάχτυλα απ΄την ξιφοειδή απόφυση και την άλλη παλάμη ακριβώς πάνω απ΄το άλλο χέρι
+προσέχουμε να μην ασκούμε πίεση στα πλεύρα ή στην άνω κοιλιακή χώρα
+με τα χέρια κάθετα στο στέρνο του θύματος πιέζουμε 4-5 cm
+επαναλαμβάνουμε με ρυθμό περίπου 100/λεπτό
6α.Συνδυασμός μαλάξεων με αναπνοές:
-μετά από 30 μαλάξεις γέρνουμε το κεφάλι ελαφριά προς τα πίσω και με το άλλο ανασηκώνουμε το πηγούνι του για να ανοίξουμε τους αεραγωγούς
-κλείνουμε τη μύτη του θύματος με τον αντίχειρα και τον δείκτη μας
-ανοίγουμε το στόμα διατηρώντας το πηγούνι σε υπερέκταση
-τοποθετούμε τα χείλη μας γύρω απο το στόμα του θύματος
-φυσάμε σταθερά στο στόμα του θύματος ενώ παρακολουθούμε αν κινείτε ο θώρακας
-απομακρυνόμαστε κρατώντας πάντα ανοιχτούς τους αεραγωγούς και παρακολουθούμε το θώρακα καθώς εξέρχεται ο αέρας
-δίνουμε άλλη μία αναπνοή στο θύμα για να πετύχουμε 2 αναπνοές
-συνεχίζουμε με 30 μαλάξεις σε ρυθμό 30:2
6β.Μόνο μαλάξεις γίνονται ως εξής:
-αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να δώσουμε αναπνοές
-αν κάνουμε μόνο μαλάξεις τότε γίνονται με ρυθμό 100/λεπτό χωρίς να σταματάμε
-σταματάμε μόνο αν το θύμα αρχίζει να αναπνέει
7.Συνεχίζουμε την καρδιοαναπνευστική ανάνηψη μέχρι:
-να έρθει εξειδικευμένη βοήθεια και να αναλάβει
-το θύμα να αρχίσει να αναπνέει κανονικά
-να μην αντέχουμε άλλο
2.Προκαλούμε ερέθισμα και ταρακουνώντας του ελαφριά τους ώμους , τον ρωτάμε αν είναι καλά.
3α.Αν απαντήσει:
-δεν τον μετακινούμε καθόλου απ΄την θέση που τον βρήκαμε προσέχοντας πάντα να μην διατρέχει περαιτέρω κίνδυνο.
-προσπαθούμε να ανακαλύψουμε που έχει χτυπήσει και να καλέσουμε βοήθεια.
-επαναλαμβάνουμε τον έλεγχο τακτικά
3β.Αν δεν απαντήσει:
-φωνάζουμε βοήθεια
-μετακινούμε το θύμα με την πλάτη να βρίσκεται σε επίπεδη και ανελαστική επιφάνεια.
-με το ένα χέρι γέρνουμε το κεφάλι ελαφριά προς τα πίσω και με το άλλο ανασηκώνουμε το πηγούνι του για να ανοίξουμε τους αεραγωγούς.
4.Bλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε,αν το θύμα αναπνέει για τουλάχιστον 10 δευτερόλεπτα.
-βλέπουμε αν κινείτε ο θώρακας
-πλησιάζουμε στο στόμα του θύματος και ακούμε αν υπάρχει αναπνοή
-αισθανόμαστε στο μάγουλό μας αν αναπνέει το θύμα
5α.Αν αναπνέει κανονικά:
-τον τοποθετούμε σε θέση ανάνηψης
-καλούμε το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας
-ελέγχουμε τακτικά αν αναπνέει
5β.Αν δεν υπάρχει αναπνοή:
-στέλνουμε κάποιον να καλέσει βοήθεια ή αν είμαστε μόνοι αφήνουμε το θύμα και καλούμε εμείς βοήθεια.
-επιστρέφουμε και αρχίζουμε μαλάξεις:
+γονατίζουμε δίπλα στο θύμα
+ τοποθετούμε την παλάμη στο στέρνο του θύματος 2 δάχτυλα απ΄την ξιφοειδή απόφυση και την άλλη παλάμη ακριβώς πάνω απ΄το άλλο χέρι
+προσέχουμε να μην ασκούμε πίεση στα πλεύρα ή στην άνω κοιλιακή χώρα
+με τα χέρια κάθετα στο στέρνο του θύματος πιέζουμε 4-5 cm
+επαναλαμβάνουμε με ρυθμό περίπου 100/λεπτό
6α.Συνδυασμός μαλάξεων με αναπνοές:
-μετά από 30 μαλάξεις γέρνουμε το κεφάλι ελαφριά προς τα πίσω και με το άλλο ανασηκώνουμε το πηγούνι του για να ανοίξουμε τους αεραγωγούς
-κλείνουμε τη μύτη του θύματος με τον αντίχειρα και τον δείκτη μας
-ανοίγουμε το στόμα διατηρώντας το πηγούνι σε υπερέκταση
-τοποθετούμε τα χείλη μας γύρω απο το στόμα του θύματος
-φυσάμε σταθερά στο στόμα του θύματος ενώ παρακολουθούμε αν κινείτε ο θώρακας
-απομακρυνόμαστε κρατώντας πάντα ανοιχτούς τους αεραγωγούς και παρακολουθούμε το θώρακα καθώς εξέρχεται ο αέρας
-δίνουμε άλλη μία αναπνοή στο θύμα για να πετύχουμε 2 αναπνοές
-συνεχίζουμε με 30 μαλάξεις σε ρυθμό 30:2
6β.Μόνο μαλάξεις γίνονται ως εξής:
-αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να δώσουμε αναπνοές
-αν κάνουμε μόνο μαλάξεις τότε γίνονται με ρυθμό 100/λεπτό χωρίς να σταματάμε
-σταματάμε μόνο αν το θύμα αρχίζει να αναπνέει
7.Συνεχίζουμε την καρδιοαναπνευστική ανάνηψη μέχρι:
-να έρθει εξειδικευμένη βοήθεια και να αναλάβει
-το θύμα να αρχίσει να αναπνέει κανονικά
-να μην αντέχουμε άλλο
Αθλητικές κακώσεις
Η κλινική εικόνα
Η κλινική εικόνα εξαρτάται από την ένταση του τραυματισμού και το τμήμα του μυοσκελετικού συστήματος που τραυματίζεται. Οι συνήθεις εκδηλώσεις είναι: πόνος, οίδημα (διόγκωση-πρήξιμο) της περιοχής, αιμάτωμα, δυσκολία στη βάδιση (χωλότητα) ή δυσχέρεια στη χρήση των χεριών, ή τέλος αδυναμία μετακινήσεως σε περίπτωση κατάγματος.
Η κλινική εικόνα εξαρτάται από την περιοχή στην οποία εντοπίζεται η κάκωση. Εάν αφορά σε τένοντα ή μύες τότε δυσχεραίνεται η αντίστοιχη κίνηση, παρατηρείται διόγκωση στην περιοχή ή εντύπωμα εάν πρόκειται περί ρήξεως, και βεβαίως η κίνηση είναι δυσχερής ή αδύνατη, ενώ ο τραυματίας πονά. Στην περίπτωση τραυματισμού της αρθρώσεως, η τελευταία διογκούται λόγω συλλογής υγρού ή αίματος και η κίνηση δυσχεραίνεται ενώ ο τραυματίας πονά. Στην περίπτωση κατάγματος, παρατηρείται διόγκωση και παραμόρφωση στην περιοχή, Η κίνηση είναι συνήθως δυσχερής ή αδύνατη και επώδυνη.
Τα συμπτώματα
Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το είδος και την έκταση της κακώσεως. Ο πόνος απαντάται σε όλες τις κακώσεις όπως και το οίδημα-διόγκωση. Η εκδορά και το αιμάτωμα είναι από τα πλέον συχνά συμπτώματα της αθλητικής κακώσεως. Η παραμόρφωση του άκρου ή η απόκλιση από τον φυσιολογικό άξονα ακολουθούν. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την αδυναμία αθλήσεως ή και την έκπτωση της καθημερινής δραστηριότητος.
Εργαστηριακά ευρήματα
Εργαστηριακά ευρήματα αφορούν τις διάφορες αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, που επιτρέπουν την επιβεβαίωση ή τον αποκλεισμό της κακώσεως, καθώς και τις απεικονιστικές μεθόδους. Οι τελευταίες είναι αυτές που συμπληρώνουν το ιστορικό και την κλινική εξέταση και βοηθούν στο να τεθεί η διάγνωση. Στην περίπτωση της αθλητικής κακώσεως, ουσιαστική βοήθεια παρέχει η απλή ακτινογραφία για την επιβεβαίωση ή αποκλεισμό οστικής κακώσεως. Η αξονική τομογραφία δίδει σημαντικές λεπτομέρειες της οστικής υφής, ενώ ο μαγνητικός συντονισμός (MRI) συμβάλλει στην εντόπιση κακώσεων των μαλακών μορίων (συνδέσμων, μηνίσκων, τενόντων κλπ.). Επίσης θετική βοήθεια δίδει και το υπερηχογράφημα προκειμένου για κακώσεις μαλακών μορίων.
Η διάγνωση
Η διάγνωση θα τεθεί με τη βοήθεια του ιστορικού και κυρίως της περιγραφής του τρόπου με τον οποίο έγινε το ατύχημα. Βοήθεια ουσιαστική θα δώσει η κλινική εικόνα του πάσχοντα καθώς και οι αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, εφ' όσον τούτο κριθεί αναγκαίο. Επιβεβαίωση της διαγνώσεως θα δώσουν και οι απεικονιστικές μέθοδοι, καθώς και η αρθροσκόπηση.
Αρθροσκόπηση
Προκειμένου περί αρθρώσεων και στην περίπτωση που δεν καταστεί δυνατή η διάγνωση, σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερθέντα, τότε η αρθροσκόπηση καλείται να δώσει τη λύση. Η αρθροσκόπηση, ανήκει στις ενδοσκοπήσεις και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το 1912. Σήμερα αποτελεί καθιερωμένη διαγνωστική και χειρουργική μέθοδο αντιμετωπίσεως των αρθρικών βλαβών. Επιτρέπει τον πλήρη έλεγχο του εσωτερικού της αρθρώσεως, διάγνωση και επιτέλεση σειράς χειρουργικών πράξεων δια ειδικών εργαλείων, δια μέσου μικρών τομών, που επιτρέπουν την άμεση κινητοποίηση, τις περισσότερες φορές, του τραυματία.
Η θεραπεία
Η κλινική εικόνα εξαρτάται από την ένταση του τραυματισμού και το τμήμα του μυοσκελετικού συστήματος που τραυματίζεται. Οι συνήθεις εκδηλώσεις είναι: πόνος, οίδημα (διόγκωση-πρήξιμο) της περιοχής, αιμάτωμα, δυσκολία στη βάδιση (χωλότητα) ή δυσχέρεια στη χρήση των χεριών, ή τέλος αδυναμία μετακινήσεως σε περίπτωση κατάγματος.
Η κλινική εικόνα εξαρτάται από την περιοχή στην οποία εντοπίζεται η κάκωση. Εάν αφορά σε τένοντα ή μύες τότε δυσχεραίνεται η αντίστοιχη κίνηση, παρατηρείται διόγκωση στην περιοχή ή εντύπωμα εάν πρόκειται περί ρήξεως, και βεβαίως η κίνηση είναι δυσχερής ή αδύνατη, ενώ ο τραυματίας πονά. Στην περίπτωση τραυματισμού της αρθρώσεως, η τελευταία διογκούται λόγω συλλογής υγρού ή αίματος και η κίνηση δυσχεραίνεται ενώ ο τραυματίας πονά. Στην περίπτωση κατάγματος, παρατηρείται διόγκωση και παραμόρφωση στην περιοχή, Η κίνηση είναι συνήθως δυσχερής ή αδύνατη και επώδυνη.
Τα συμπτώματα
Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το είδος και την έκταση της κακώσεως. Ο πόνος απαντάται σε όλες τις κακώσεις όπως και το οίδημα-διόγκωση. Η εκδορά και το αιμάτωμα είναι από τα πλέον συχνά συμπτώματα της αθλητικής κακώσεως. Η παραμόρφωση του άκρου ή η απόκλιση από τον φυσιολογικό άξονα ακολουθούν. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την αδυναμία αθλήσεως ή και την έκπτωση της καθημερινής δραστηριότητος.
Εργαστηριακά ευρήματα
Εργαστηριακά ευρήματα αφορούν τις διάφορες αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, που επιτρέπουν την επιβεβαίωση ή τον αποκλεισμό της κακώσεως, καθώς και τις απεικονιστικές μεθόδους. Οι τελευταίες είναι αυτές που συμπληρώνουν το ιστορικό και την κλινική εξέταση και βοηθούν στο να τεθεί η διάγνωση. Στην περίπτωση της αθλητικής κακώσεως, ουσιαστική βοήθεια παρέχει η απλή ακτινογραφία για την επιβεβαίωση ή αποκλεισμό οστικής κακώσεως. Η αξονική τομογραφία δίδει σημαντικές λεπτομέρειες της οστικής υφής, ενώ ο μαγνητικός συντονισμός (MRI) συμβάλλει στην εντόπιση κακώσεων των μαλακών μορίων (συνδέσμων, μηνίσκων, τενόντων κλπ.). Επίσης θετική βοήθεια δίδει και το υπερηχογράφημα προκειμένου για κακώσεις μαλακών μορίων.
Η διάγνωση
Η διάγνωση θα τεθεί με τη βοήθεια του ιστορικού και κυρίως της περιγραφής του τρόπου με τον οποίο έγινε το ατύχημα. Βοήθεια ουσιαστική θα δώσει η κλινική εικόνα του πάσχοντα καθώς και οι αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, εφ' όσον τούτο κριθεί αναγκαίο. Επιβεβαίωση της διαγνώσεως θα δώσουν και οι απεικονιστικές μέθοδοι, καθώς και η αρθροσκόπηση.
Αρθροσκόπηση
Προκειμένου περί αρθρώσεων και στην περίπτωση που δεν καταστεί δυνατή η διάγνωση, σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερθέντα, τότε η αρθροσκόπηση καλείται να δώσει τη λύση. Η αρθροσκόπηση, ανήκει στις ενδοσκοπήσεις και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το 1912. Σήμερα αποτελεί καθιερωμένη διαγνωστική και χειρουργική μέθοδο αντιμετωπίσεως των αρθρικών βλαβών. Επιτρέπει τον πλήρη έλεγχο του εσωτερικού της αρθρώσεως, διάγνωση και επιτέλεση σειράς χειρουργικών πράξεων δια ειδικών εργαλείων, δια μέσου μικρών τομών, που επιτρέπουν την άμεση κινητοποίηση, τις περισσότερες φορές, του τραυματία.
Η θεραπεία
Η θεραπεία, ανάλογα με την βαρύτητα της κακώσεως και την ηλικία του τραυματία, διακρίνεται σε συντηρητική και χειρουργική. Η συντηρητική θεραπεία, περιλαμβάνει μια σειρά από μέτρα που σκοπό έχουν να ελαχιστοποιήσουν την έκταση της κακώσεως και να βοηθήσουν τον οργανισμό στην αποκατάσταση της βλάβης. Τα μέτρα αυτά είναι:
-η άμεση τοποθέτηση πάγου για την πρόληψη ή περιορισμό του αιματώματος
-η ακινητοποίηση του τραυματισμένου μέλους
-η τοποθέτηση του μέλους σε ανάρροπη θέση για τον περιορισμό του αιματώματος
-η ανάπαυση
-η ανάταξη του κατάγματος και η ακινητοποίηση με γύψινο επίδεσμο, νάρθηκα ή κηδεμόνα
-η λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων και η καθοδηγούμενη φυσικοθεραπεία
Η χειρουργική θεραπεία, περιλαμβάνει μία σειρά από χειρουργικές πράξεις που σκοπό έχουν να επαναφέρουν τον τραυματία στην προ τού τραυματισμού κατάσταση. Οι πράξεις αυτές είναι:
-η παροχέτευση αιματώματος ή του αιμάρθρου
-η συρραφή των τραυματισθέντων μαλακών μορίων
-η πλαστική των τραυματισθέντων μαλακών μορίων που δεν είναι δυνατόν να αποκατασταθούν με άλλο τρόπο
-η οστεοσύνθεση του κατάγματος
Επιπλοκές
Τόσο κατά την συντηρητική αγωγή όσο και κατά τη χειρουργική είναι δυνατόν να παρατηρηθούν διάφορες επιπλοκές που δυνατόν να οφείλονται σε άγνοια, αλλά και σε λόγους άγνωστους, ή ακόμη και σε μη συμμόρφωση του πάσχοντα προς τις οδηγίες του θεράποντα ιατρού. Πολλές από αυτές τις επιπλοκές εφ' όσον διαγνωστούν εγκαίρως, είναι δυνατόν να θεραπευτούν, ενώ άλλες δυνατόν να μην οδηγηθούν σε πλήρη θεραπεία.
Πρόληψη
Η όσο το δυνατόν ταχύτερη επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες του ερασιτέχνη ή επαγγελματία τραυματισθέντος αθλητή, αποτελεί τον επιθυμητό στόχο, όχι μόνο του ιδίου, αλλά και των πάσης φύσεως παραγόντων και των οπαδών της ομάδος του. Η επιθυμία αυτή δυνατόν να οδηγήσει σε λανθασμένες αποφάσεις, όταν αυτοί που θα τις πάρουν, αγνοούν τη φύση, την έκταση, το είδος θεραπείας, αλλά και τη χρονική διάρκεια της αποθεραπείας που απαιτείται για να επανέλθει ο τραυματίας αθλητής, στο ίδιο με το προ του τραυματισμού του, επίπεδο αθλητικής δραστηριότητος.
Προστατευτικά μέσα
Σημαντική βοήθεια προς την κατεύθυνση της προλήψεως αποτελούν:
η καλή φυσική κατάσταση
η καλή προετοιμασία
η σωστή διατροφή
η χρήση καταλλήλων υποδημάτων
η χρήση κηδεμόνων
η αποφυγή φαρμακευτικών ουσιών για τη βελτίωση της αποδόσεως του αθλητή
Γενικώς οι αθλητικές κακώσεις επηρεάζουν τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική υγεία αρνητικά. Ανακόπτουν το πρόγραμμα ασκήσεων ενός αθλητή και επηρεάζουν την ομάδα στην οποία ανήκει, ενώ απαιτείται μεγάλο πολλές φορές χρονικό διάστημα για να επανέλθει ο αθλητής στο προηγούμενο επίπεδο αθλητικής δραστηριότητος. Ο καλύτερος τρόπος αντιμετωπίσεως της αθλητικής κακώσεως είναι πρόληψη, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Πηγή iatronet.gr
Εισαγωγή Αθλητιατρικής
Η Αθλητική Ιατρική είναι ο κλάδος πού περιλαμβάνει τα τμήματα εκείνα των βασικών επιστημών και της ιατρικής, τα οποία ερευνούν και μελετούν την επίδραση τής ασκήσεως και της αθλήσεως ή την έλλειψη αυτών, τόσο στα υγιή άτομα, όσο και στα άτομα με σωματική, ψυχική ασθένεια ή ειδικές ανάγκες.
Η άθληση τόσο με την ερασιτεχνική της μορφή, που είναι πολύ διαδεδομένη σε όλες τις ηλικίες, όσο και με την επαγγελματική της, αποτελεί δραστηριότητα μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας μας. Ατυχώς, κατά τη διάρκεια αυτής τής δραστηριότητας συμβαίνουν και ατυχήματα άλλοτε άλλης βαρύτητας. Τα ατυχήματα αυτά καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ορθοπαιδικοί χειρουργοί αλλά και ιατροί κάθε ειδικότητας πού ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Το αθλητικό ατύχημα συμβαίνει συνήθως κατά τη διάρκεια τής μεγίστης απόδοσης του ανθρώπινου οργανισμού. Συνήθως τραυματίζεται εμφανώς το μυο-σκελετικό σύστημα, αλλά επηρεάζεται ταυτόχρονα σε άλλοτε άλλο βαθμό και ο ψυχισμός του τραυματιζόμενου. Στις αθλητικές κακώσεις περιλαμβάνονται: το αιμάτωμα, η θλάση, η εκδορά, το διάστρεμμα και η ρήξη συνδέσμου, το αίμαρθρο ,το ύδραρθρο και το εξάρθρημα προκειμένου για αρθρώσεις, το κάταγμα, καθώς και οι επανειλημμένοι τραυματισμοί που οδηγούν σε άσηπτες φλεγμονές, γνωστές ως σύνδρομα καταπονήσεως ή υπερχρήσεως.
Η άθληση τόσο με την ερασιτεχνική της μορφή, που είναι πολύ διαδεδομένη σε όλες τις ηλικίες, όσο και με την επαγγελματική της, αποτελεί δραστηριότητα μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας μας. Ατυχώς, κατά τη διάρκεια αυτής τής δραστηριότητας συμβαίνουν και ατυχήματα άλλοτε άλλης βαρύτητας. Τα ατυχήματα αυτά καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ορθοπαιδικοί χειρουργοί αλλά και ιατροί κάθε ειδικότητας πού ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Το αθλητικό ατύχημα συμβαίνει συνήθως κατά τη διάρκεια τής μεγίστης απόδοσης του ανθρώπινου οργανισμού. Συνήθως τραυματίζεται εμφανώς το μυο-σκελετικό σύστημα, αλλά επηρεάζεται ταυτόχρονα σε άλλοτε άλλο βαθμό και ο ψυχισμός του τραυματιζόμενου. Στις αθλητικές κακώσεις περιλαμβάνονται: το αιμάτωμα, η θλάση, η εκδορά, το διάστρεμμα και η ρήξη συνδέσμου, το αίμαρθρο ,το ύδραρθρο και το εξάρθρημα προκειμένου για αρθρώσεις, το κάταγμα, καθώς και οι επανειλημμένοι τραυματισμοί που οδηγούν σε άσηπτες φλεγμονές, γνωστές ως σύνδρομα καταπονήσεως ή υπερχρήσεως.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)